Informacje ogólne:
Życiorys:
Wykształcenie
Ukończył Państwowe Liceum Sztuk Plastycznych w Gdyni-Orłowie. Po tym, w 1975 roku, zdobył dyplom z historii na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, Wydział Nauk Humanistycznych. Jego praca magisterska była pod opieką profesora Ryszarda Bendera. W 2007 roku, podczas pierwszego zgromadzenia Senatu VII kadencji, ten sam profesor Bender, pełniąc funkcję marszałka seniora, przekazał Bogdanowi Borusewiczowi prowadzenie posiedzenia po tym, jak ten został wybrany na marszałka Senatu.
Działalność opozycyjna w PRL
W 1968 roku, będąc uczniem liceum, został chwilowo zatrzymany za tworzenie i rozprowadzanie ulotek, które wspierały studenckie protesty. Otrzymał wyrok trzech lat więzienia, ale w lipcu 1969 został zwolniony dzięki amnestii. W 1976 roku angażował się w zbieranie podpisów w proteście przeciwko proponowanym zmianom w Konstytucji PRL. Po protestach w czerwcu tego roku, pomagał represjonowanym pracownikom. Od listopada 1976 zaczął współpracę z Komitetem Obrony Robotników i później z KSS KOR. W 1978 roku dołączył do Wolnych Związków Zawodowych Wybrzeża i został redaktorem niezależnych publikacji „Robotnik” i „Robotnik Wybrzeża”. Brał też udział w organizacji rocznicowych obchodów wydarzeń z grudnia 1970.
W sierpniu 1980 był jednym z kluczowych inicjatorów i organizatorów strajku w Stoczni Gdańskiej. Brał udział w tworzeniu postulatów strajkowych i później został aktywistą „Solidarności” oraz członkiem Prezydium MKZ Gdańsk.
Gdy w Polsce ogłoszono stan wojenny, uniknął internowania i wziął udział w strajku w Stoczni Gdańskiej w grudniu 1981. Po zakończeniu strajku działał w podziemiu, tworząc struktury „Solidarności”. W 1986 roku został krótkotrwale aresztowany, ale zwolniono go we wrześniu dzięki amnestii. Później był częścią Tymczasowej Rady „Solidarności” i wspierał strajki w Stoczni Gdańskiej w 1988 roku. W 1989 roku był w Prezydium Krajowej Komisji Wykonawczej NSZZ „Solidarność”, ale odmówił uczestniczenia w rozmowach Okrągłego Stołu.
Działalność polityczna
W 1991 podczas III Zjeździe „Solidarności” stawiano go jako potencjalnego kandydata na przewodniczącego Związku obok innych liderów jak Marian Krzaklewski czy Lech Kaczyński, w kontekście rezygnacji Lecha Wałęsy, który został prezydentem w 1990.
W latach 1991-2001 pełnił funkcję posła przez trzy kadencje. Pierwszą kadencję zaczął reprezentując „Solidarność”, gdzie był liderem klubu parlamentarnego oraz kierował Komisją badającą skutki stanu wojennego. Wspierał współpracę z Unią Demokratyczną, a w 1993 opowiedział się przeciwko wotum nieufności dla rządu Hanny Suchockiej. Po rozwiązaniu Sejmu przez prezydenta dołączył do list wyborczych Unii Demokratycznej, a później został członkiem Unii Wolności.
W rządzie Jerzego Buzka sprawował obowiązki sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji. Odszedł z tej funkcji w 2000 roku po odejściu Unii Wolności z koalicji. W 2001 roku przegrał wybory parlamentarne, ale wkrótce potem został członkiem zarządu województwa pomorskiego. W 2002 roku bezskutecznie próbował zostać prezydentem Gdańska, ale zdobył mandat radnego, który później porzucił. Otrzymał tytuł honorowego obywatela Gdańska.
W 2005 roku zyskał mandat senatora jako kandydat niezależny, popierany przez PiS i PO, i został marszałkiem Senatu. W 2007 wybrano go ponownie na senatora z listy PO, ale pozostał niezrzeszony. 5 listopada 2007 został ponownie marszałkiem Senatu.
W 2010 został członkiem Rady Bezpieczeństwa Narodowego. Tego samego roku, po rezygnacji Bronisława Komorowskiego, tymczasowo pełnił obowiązki prezydenta RP.
W 2011 roku przystąpił do PO i ponownie został wybrany na senatora, a następnie na marszałka Senatu. W 2013 objął stanowisko wiceprzewodniczącego PO, które sprawował do 2020 roku. W 2015 wspierał Bronisława Komorowskiego w wyborach prezydenckich i został wybrany na senatora. W 2019 uzyskał reelekcję jako senator i ponownie został wicemarszałkiem Senatu.